گل گلشن لطف عبدالغنی

که بادش بهشت معلی نصیب

به غربت فتاد و شراب اجل

شد از جام دورش همان جا نصیب

ولی چون پس از اربعینی شدش

چنین منزلی راحت افزا نصیب

خرد فکر تاریخ وی کرد و گفت

چه جای مبارک شد او را نصیب